دوستی
و آنگاه جوانی گفت ای حکیم مهربان از دوستی سخن بگوی.
پیامبر گفت:
دوست شما همان دعای شماست که مستجاب شده است.
مزرعه شماست که با عشق در آن دانه می کارید و با شُکر درو می کنید.
سفره طعام و شعله آتشدان شماست.
زیرا با گرسنگی نزد او می آیید و در کنارش آرامش می جویید.
وقتی دوست شما از ضمیر خویش سخن می گوید، شما را نه هراس آن باشد که گویید «چنین نیست» و نه دریغ باشد که گویید، «آری چنین است».
و هنگامی که او سکوت می کند قلب شما از گوش کردن به آوای قلب او باز نمی ایستد.
زیرا، ذر اقلیم دوستی همه اندیشه ها، همه آرزوها و انتظارات بی هیچ کلمه ای به دنیا می آیند و میان دو دوست تقسیم می شوند،
با شادی و نشاطی که در زبان نمی گنجند.
وقتی از دوست جدا می شوید غمی به دل راه نمی دهید، زیرا آنچه را که شما در او بیش از همه دوست می دارید ای بسا که در جدایی بهتر در چشم شما جلوه کند، چنانکه کوه نورد وقتی از دشت به کوه می نگرد آن را بهتر می بیند.
و خوشتر آنکه در دوستی هیچ مقصودی درمیان نباشد مگر انکه روح شما ژرف تر و عظیم تر شود.
زیرا اگر عشق در پی چیزی جز کشف اسرار عشق باشذ، به حقیقت عشق نیست بلکه، دامی است که آدمی می گسترد و در آن صیدی جز کالای بیهوده نمی افتد.
و بگذار بهترین بخش هستی تو از آن دوستت باشد.
اگر او دریای وجودت را هنگام جزر آب دیده است، بگذار در مد آب نیز آن را تجربه کند.
زیرا اگر دوستت را بدان خاطر بخواهی که ساعات خود را در صحبت او بر باد دهی، بهره آن دوستی چه خواهد بود؟
پس در صحبت او ساعاتی را بجوی برای زیستن ( نه برای کُشتن).
زیرا دوست برای آنست که نیاز تو را برآورده کند نه تُهی بودنت را پُر کند.
و بگذار در پیوند شیرین دوستی خنده و شادی باشد و شریک شدن ذر لذت های یکدیگر.
زیرا در شبنم نکته های ظریف و کوچک، دلِ آدمی صبح خود را می یابد و تازه و با طراوت می شود.
"پیامبر" اثر جبران خلیل جبران. ترجمه دکتر حسین الهی قمشه ای.