آب و گل و لگد

گران جانی بی ادبی می کرد. عزیزی او را ملامت نمود.   او گفت: چه کنم؟ آب و گل مرا چنین سرشته اند. گفت: آب و گل را نیکو سرشته اند اما لگد کم خورده است. لطایف الطوایف حسین واعظی